Toezien en Handhaving…..column door Bennie Beuvink
Ik was op vakantie en ik denk dat de meeste mensen weer geprobeerd hebben om even buiten hun eigen omgeving naar buiten te gaan. Normaal geen probleem maar in coronatijd is dat wel goed opletten welke bestemmingen kunnen. Elk gezinslid dat begon te niezen kon de hele familie gijzelen als de test positief uitwees.
Sommige vakantielanden veranderden van kleur waardoor er aanpassingen nodig waren.
Met name in Nederland werd haast elke maatregel met argusogen gevolgd en tegen het eind ( versoepelingen ) was er haast elke dag discussie over wie erop moest toezien dat iedereen zich aan de afspraken hield.
Zoals elk jaar ga ik samen met een collega een eind fietsen om geestelijk en lichamelijk de batterij op te laden. We hadden een rondje Nederland-Duitsland in gedachten. We wonen aan de grens (Enschede) dus we zouden binnendoor naar Arnhem fietsen via de Midden Nederland route en dan de IJssel volgen tot aan Zwolle. Daar stroomt de Vecht in de IJssel. De Vecht volgen tot aan Darfeld in Duitsland alwaar de Vecht ontspringt. En dan weer terug naar Enschede.
In totaal vier overnachtingen die we via internet geboekt hadden. In Nederland werden we nauwelijks bevraagd of we gezond waren en de mondkapjes zag je maar heel weinig. Overal onderweg in de bermen zag je wel de restanten van de coronatijd liggen
(mondkapjes). De QR-code werd wel gevraagd bij de incheckbalie van een hotel of pension maar in de openbare ruimte en in winkels was niets meer te merken van de coronamaatregelen.
Toen we Duitsland inreden waar de besmettingen veel lager waren, werden de maatregelen strenger. Overal waar je naar binnen gaat draag je het mondkapje en dien je een formulier in te vullen of je laten registeren via de LUCA applicatie. Daarnaast dien je te laten zien dat je dubbel gevaccineerd bent, genezen of getest. Dat wordt echt nagekeken en iedereen vindt dat normaal en werkt zonder morren mee. Alleen aan de tafel tijdens het eten en drinken deed je het kapje af. In de kleine dorpjes onderweg zagen wij zelfgebouwde hutjes waar versnaperingen lagen voor de fietser onderweg, met een geldpotje ernaast en zelfs een handdoek aan een spijker. Geen toezicht; men gaat kennelijk uit van vertrouwen. We hoorden van een buurtbewoner dat de hutjes ook gebruikt werden voor een buurtfeest. Of we ook nog trek hadden in wat appels van de fruitboom in de tuin werd gevraagd bij het wegrijden.
Vanwege de gereden kilometers en om het lichaam rust te geven lagen we er vroeg in en misten we de praatprogramma’s in Nederland. Thuis zap je vaak van Op1 naar Jinek, Journaal en Nieuwsuur en terug en hoor je wat er mis is, dat de ministers of regering verkeerde beslissing nemen of mensen en belangengroepen niet goed behandeld worden. Aan het eind van deze programma’s lijken de tegenstanders verder uit elkaar te staan.
Terug in Nederland had ik gisteren een bewonersavond met gemeente en anderen vanwege een overlastplek. Gelukkig konden we de maatregelen zo afstemmen dat we overlast konden terugdringen. Mede door het toezicht door burgers en hun inbreng konden we de handhaving sluitend krijgen en overlast terug dringen.
Ik denk dat op lokaal niveau op basis van goede wil en vertrouwen via het toezien, bekijken en burgercontrole, handhaving sluitend kan zijn en minder knellend omdat men zelf meegedacht en gewerkt heeft aan de oplossing.
Als ik terugkijk op onze tocht door Nederland en Duitsland dan zie ik het verschil tussen alles goed regelen en gehoorzamen en aan Nederlandse kant tegenspraak, reclameren en ruimte zoeken.
In het laatste voorbeeld zie ik dat als je ter plaatse kijkt en luistert je gezamenlijk uitkomt bij het juiste toezicht en handhaving. En mix van ruimte laten, vertrouwen maar uiteindelijk ook ordening, dus nakomen wat je met elkaar afspreekt en daar aan houden.
Mooi dat we aan de grens wonen en beide landen kunnen bezoeken en kunnen leren van elkaars aanpak.
Bennie Beuvink
